Bielactwo - vitiligo.com.pl

[blabla]

Inhibitory tyrozynazy
Nieaktywna tyrozynaza sprawia, że nie zachodzi biosynteza melanin. Zahamowanie aktywności tego enzymu jest więc znakomitym sposobem ograniczenia produkcji melaniny w skórze. Oto najsilniej działające składniki hamujące tyrozynazę.


Arctostaphylos uva-ursi - mącznica lekarska
Hydrochinon
(p-dihydroksybenzen) i jego estry. Jest to skuteczny, ale silnie działający związek, który powinien być stosowany pod kontrolą lekarza. Do miejscowego wybielania skóry w kosmetyce dopuszcza się stężenie 2% (wyższe stężenia tylko na receptę), ponieważ może wywoływać podrażnienia skóry. Nowe doniesienia potwierdzają również cytotoksyczne działanie hydrochinonu, polegające na niszczeniu melanocytów. W niektórych krajach europejskich stosowanie hydrochinonu ze wskazań kosmetycznych jest całkowicie zabronione - jest dostępny wyłącznie na receptę. W kosmetykach wybielających można spotkać też eter monobenzylowy hydrochinonu (monobenzon).

Arbutyna
pochodna hydrochinonu (beta-glikozyd hydrochinonu), nazywana naturalnym hydrochinonem. Występuje w liściach bergenii Bergenia crassifolia i B. cordifolia, w liściach gruszy pospolitej Pirus communis (zawierają 2-20% arbutyny), w liściach mącznicy lekarskiej Arctostaphylos uva-ursi (4,5-12% arbutyny), w liściach borówki brusznicy Vaccinium vitis idaea, w rodzinie wrzosowatych Ericaceae.
Do receptur kosmetycznych wprowadza się arbutynę w postaci czystego związku bądź wyciągów z roślin. Większą skuteczność w rozjaśnianiu skóry daje czysty związek. Arbutyna jest nieaktywna w środowisku kwaśnym – jej działanie niweluje pot oraz kosmetyki z kwasami.

Kwas kojowy
Jest substancją o udowodnionych klinicznie właściwościach odbarwiających. Wyodrębniony przez Japończyków z grzybów gatunku Aspergillus, rosnących na kolbach kukurydzy. Po raz pierwszy zastosowano go w Japonii, w 1998 r. i od tego czasu jest jednym z najczęściej stosowanych składników w preparatach do szybkiego rozjaśniania skóry. Charakteryzuje go zdolność do szybkiej penetracji warstw skóry, co w preparatach kosmetycznych jest cechą niezwykle pożądaną. Oprócz właściwości wybielających wykazuje także działanie antybakteryjne i antyrodnikowe. Kosmetyki z kwasem kojowym działają ponadto nawilżająco i przeciwzmarszczkowo. Do wybielania skóry stosuje się kwas kojowy w stężeniu 3-6%.

Kwas azelainowy
Do lecznictwa dermatologicznego został wprowadzony w latach 80. XX w. Odkrycie właściwości rozjaśniających nastąpiło podczas badań nad zjawiskiem hipochromii (odbarwień skóry) w przebiegu łupieżu pstrego. Okazało się, że kwas azelainowy skutecznie hamuje melanogenezę w pobudzonych melanocytach, dzięki czemu może być wykorzystany w preparatach wybielających zamiast hydrochinonu. Wykazuje także szereg innych działań: przeciwbakteryjne, przeciwzaskórnikowe, przeciwzapalne. W kosmetyce stosuje się go w stężeniu 20%.
Kwas azelainowy jest pod względem chemicznym 9-węglowym, nasyconym kwasem dwukarboksylowym. Powstaje naturalnie w organizmie człowieka podczas lipoperoksydacji wolnych i zestryfikowanych wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, takich jak kwas linolowy i linolenowy. Naturalnymi, zewnątrzpochodnymi źródłami kwasu azelainowego są ziarna zbóż.

Cyklodekstryny
to węglowodany o strukturze cyklicznej, produkowane ze skrobi. Zwiększają skuteczność niektórych związków odbarwiających poprzez poprawę przechodzenia ich przez skórę. Często dodaje się je do preparatów zawierających hydrochinon i arbutynę.

Ekstrakty roślinne hamujące tyrozynazę
Preparaty oparte na wyciągach roślinnych są mniej skuteczne w wybielaniu, ale za to bezpieczne i bardziej przyjazne dla skóry. Przy ich stosowaniu należy uzbroić się w cierpliwość, gdyż kuracja może trwać wiele tygodni i nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty. Zaletą jest możliwość samodzielnego stosowania w domu. Oto najbardziej polecane ekstrakty.

Z brzozy
Zawiera betulinę – bardzo skuteczny inhibitor tyrozynazy. Betulina występuje u ponad 200 gatunków roślin, ale najwięcej, około 25%, spotykamy w zewnętrznej warstwie kory białych gatunków brzóz, występujących również w Polsce: Betula verrucosa i Betula pubescens.

Z owoców amli
czyli Amalaki Emblica officinalis. Roślina używana jest od wieków w tradycyjnej medycynie ajurwedyjskiej. Znana też jako indyjski agrest. Jest to krzew rosnący w Indiach. Działanie lecznicze mają owoce amli. W zależności od stężenia ekstraktu w preparacie, wykazuje działanie rozjaśniające, antyoksydacyjne lub przeciwstarzeniowe. Do rozjaśniania skóry zaleca się stężenie 2%.

Z korzenia lukrecji
Lukrecja gładka Glycyrrhiza glabra zawiera w składzie glabrydynę, która jest znana ze swoich własności antyproliferacyjnych i estrogennych. Potwierdzono również jej skuteczność w hamowaniu melanin. Do rozjaśniania przebarwień stosuje się okłady z odwaru lukrecjowego. Przy bardzo licznych przebarwieniach korzystne jest uzupełnienie kuracji piciem odwaru z lukrecji.


Achillea millefolium - krwawnik pospolity
Inne rośliny
których ekstrakty można znaleźć w preparatach wybielających, to rumianek pospolity Matricaria chamomilla (kwiatostany); krwawnik pospolity Achillea millefolium (ziele); ogórek Cucumis sativus (owoc); piwonia drzewiasta Paeonia suffruticosa (liście, korzeń); pietruszka pospolita Petroselinum sativum (korzeń, liście); morwa biała Morus alba (liście); zielona herbata Camelia sinensis (liście); krokosz barwierski Carthamus tinctorius (kwiaty, nasiona); cytryna Citrus limonum (owoc); grejpfrut Citrus paradisi (owoc); mandarynka japońska, satsuma Citrus unshiu (owoc); korkowiec amurski Phellodendron amurense (kora); tamaryndowiec indyjski Tamarindus indica (owoc).
Genetycznie bardziej skłonna do przebarwień jest skóra Azjatek. Wiele ziół zaczerpnięto więc z tradycji japońskiej i chińskiej. Niektóre firmy produkują specjalne serie wybielające, dostępne tylko w krajach azjatyckich.

Hamowanie melanogenezy przez zakwaszenie
Biosynteza melanin w organizmie wymaga środowiska alkalicznego. Dlatego roztwory kwaśne, zastosowane zewnętrznie, mogą hamować tworzenie się nadmiernych złogów pigmentu. W kosmetyce do tego celu najczęściej używa się kwasy owocowe: AHA (alfa-hydroksykwasy) – glikolowy, mlekowy, winowy, jabłkowy, cytrynowy; BHA (beta-hydroksykwasy) – salicylowy.
Kwasy owocowe, oprócz efektu zakwaszającego, działają na skórę poprzez pobudzenie naskórka do złuszczania (działanie keratolityczne, peeling). Zakwaszając hamują melanogenezę, a jednocześnie, wraz ze złuszczonymi komórkami, usuwany jest nadmiar melaniny. Pod wpływem kwasów owocowych następuje też rozpulchnienie i rozluźnienie układu komórek naskórka, co pozwala na lepsze wnikanie aplikowanych na skórę innych preparatów wybielających.
Większość domowych sposobów wybielania skóry opiera się na właściwościach kwasów owocowych.

Enzymatyczna degradacja melaniny
Do tego celu służą przede wszystkim enzymy pochodzenia roślinnego: z ananasa (bromelaina), papai (papaina), także z ogórka i banana. Rzadko wykorzystuje się enzymy zwierzęce, np. trzustkowe. Ostatnio pojawiają się też enzymy wyodrębnione z pewnego szczepu Basidiomyces (grzyby). Czynnikiem aktywnym jest tu prawdopodobnie układ enzymatyczny oksydaza-peroksydaza, wytwarzający nadtlenek wodoru, który jest silnym środkiem wybielającym.

Regulacja melanogenezy

Paeonia suffruticosa - piwonia drzewiasta
Taką rolę spełniają witaminy A i C.
Witamina A (retinol)
Regularne jej stosowanie pozwala na równomierne rozmieszczenie melaniny w naskórku. Wykazano, że stosując retinol można zmniejszyć o 60% nawet głęboką pigmentację. Retinol traci jednak swoje właściwości w kontakcie ze światłem. Dlatego w preparatach kosmetycznych wskazane jest zamykanie go w mikrokapsułkach.
Kwas retinowy jest wykorzystywany w postaci tzw. żółtego peelingu, w skład którego wchodzą także klasyczne substancje wybielające: kwas kojowy, kwas azelainowy, witamina C. Zastosowanie w rozjaśnianiu skóry mają także pochodne kwasu retinowego tretinoina i isotretinoina. Ze względu na silne działanie, muszą być stosowane pod nadzorem lekarza. Najłagodniejsza i najsłabsza forma witaminy A to palmitynian lub octan retinylu.
Witamina C (kwas askorbinowy)
Działanie depigmentacyjne i rozjaśniające wywiera poprzez spowolnienie tempa melanogenezy. Jest szczególnie skuteczna w likwidowaniu przebarwień powstałych na skutek nadmiernej ekspozycji na światło słoneczne. Stężenie minimum 10%, trwałość roztworu maksimum 2 tygodnie.
Druga forma witaminy C to askorbylofosforan magnezu (Magnesium Ascorbyl Phosphate) – działanie wybielające wywiera w stężeniu 3-10%.

Laseroterapia
Wiązka promieni laserowych niszczy ziarna melaninowe w przebarwionych komórkach, ponieważ światło lasera jest wybiórczo pochłaniane przez melaninę. Komórki barwnikowe zostają silnie podgrzane i giną.

Krioterapia
Zmiany barwnikowe niszczone są niskimi temperaturami (ciekły azot, zestalony dwutlenek węgla). Wykorzystuje się tu większą niż innych komórek naskórka wrażliwość melanocytów na działanie niskich temperatur.

Rozjaśniacze optyczne
Jest to unikalna technologia stosowana w kosmetykach najnowszej generacji, polegająca na optycznym maskowaniu różnych defektów skóry: zmarszczek, cieni pod oczami, nierówności zabarwienia. Stanowi alternatywę dla osób, które nie chcą lub nie mogą stosować klasycznych substancji rozjaśniających skórę. Wykorzystuje się tu wielofunkcyjne składniki chemiczne (związki fluorescencyjne, silikony, nylon, dwutlenek tytanu, trójtlenek żelaza), które przetwarzają promieniowanie UV na światło widzialne, rozpraszają je, dzięki czemu skóra jest rozświetlona, a jej defekty stają się mniej widoczne. Składniki takie możemy znaleźć w nowoczesnych kremach do twarzy i podkładach make-up.

Środki ostrożności
Wybielanie skóry sprawia, że staje się ona wyjątkowo wrażliwa na działanie słońca. Po usunięciu plam powinno się przez cały rok stosować kremy z wysokim filtrem UV i ograniczać ekspozycję na słońce do niezbędnego minimum. Usuwanie przebarwień nie zawsze się udaje, dlatego lepiej nie dopuszczać do ich powstawania. Nawet już wybielone plamy lubią powracać w następnym sezonie. Są wtedy jeszcze trudniejsze do usunięcia. Domowymi sposobami możemy wybielić tylko przebarwienia powierzchowne. W przypadku zmian głębszych musimy zwrócić się do dermatologa. Najlepsze efekty wybielające dają terapie skojarzone, łączące różne metody – farmakologiczne, zabiegowe i domowe.


zdrodlo : http://www.panacea.pl/articles.php?id=225


Depigmentacja

Jednym ze skuteczniejszych naturalnych surowców o działaniu wybielającym jest hydrochinon, związek o silnych właściwościach redukujących. Występuje on dość powszechnie zarówno w stanie wolnym, jak i w postaci ß-glukozydu, tzw. arbutyny.
Hydrochinon jako środek odbarwiający stosowany jest praktycznie od 1936 roku, przy czym początkowo można go było znaleźć tylko w recepturach preparatów do włosów. Jego zastosowanie jako czynnika o działaniu depigmentacyjnym do skóry datuje się na początek lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Związek ten powoduje blokowanie tyrozynazy, enzymu katalizującego pierwszy etap syntezy melaniny z tyrozyny. Zalecane stężenia hydrochinonu w kosmetykach o działaniu wybielającym wynoszą kilka procent. Taki układ wykazuje dobrą skuteczność działania, nie powodując jednocześnie odbarwiania zdrowej skóry. W związku z możliwością powodowania przez hydrochinon podrażnień, jak również ze względu na pojawiające się informacje na temat jego działania mutagennego związanego z uszkadzaniem melanocytów – komórek wytwarzających melaninę – coraz częściej jest on w preparatach kosmetycznych zastępowany przez lepiej tolerowane przez skórę pochodne. W środkach depigmentacyjnych szczególnie chętnie wykorzystywany jest jego beta-glikozyd, który w wyniku rozkładu uwalnia czysty związek.
W systemach wybielających zastosowanie znajdują zarówno czysta arbutyna, jak i ekstrakty roślin ją zawierających, przy czym działanie wybielające czystego związku jest skuteczniejsze.
Dużą zawartość rzędu 12 do 20 proc. arbutyny wykryto w liściach bergenii Bergenia crassifolia i Bergenia cordifolia oraz grusz Pirus communis. Jej obecność w ilości od 4,5 do 12 proc. stwierdzono także w liściach mącznicy lekarskiej Arctostaphylos uva ursi, jak również borówki brusznicy Vaccinium vitis idaea.

Alternatywnym do hydrochinonu środkiem jest kwas kojowy. Po raz pierwszy został on użyty w 1998 roku w Japonii i od tego czasu stał się jednym z częściej stosowanych surowców w kosmetykach do szybkiego rozjaśniania skóry. Podobnie jak hydrochinon związek ten blokuje aktywność tyrozynazy, dzięki czemu zapobiega nadmiernej pigmentacji skóry. Kwas kojowy obok własności depigmentacyjnych cechuje także działanie antybakteryjne oraz antyrodnikowe.
Z tego też powodu chętnie jest on wykorzystywany w preparatach wybielających, które ponadto wykazują działanie nawilżające i przeciwzmarszczkowe.
Kolejnym związkiem chętnie stosowanym zamiast hydrochinonu w niwelowaniu przebarwień skóry jest używany od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku kwas azelainowy. Działa on jako konkurencyjny inhibitor tyrozynazy, hamując melanogenzę przede wszystkim w pobudzonych melanocytach. W preparatach kosmetycznych może być stosowany w stężeniach dochodzących do 20 procent.


Ekstrakty roślinne i witaminy

Oprócz wymienionych wcześniej roślin zawierających arbutynę zastosowanie
w preparatach rozjaśniających znalazło wiele innych ekstraktów roślinnych. Preparaty oparte na tych układach są na ogół mniej skuteczne od stosowanych czystych związków, ale za to są bardziej przyjazne skórze. Wiele z nich sięga korzeniami starych tradycji ludowych.

Spośród surowców roślinnych o charakterze wybielającym można wymienić ekstrakty z krwawnika, rumianku, cytryny, grejpfruta, rezedy, piwonii białej, pietruszki, morwy, lukrecji, zielonej herbaty, kawy, krokosza barwierskiego, tamaryndowca, brzozy. Cenionym surowcem rozjaśniającym skórę jest też ekstrakt z brzozy zawierający w swoim składzie skuteczny inhibitor tyrozynazy – betulinę.
Bardzo ciekawym surowcem roślinnym, o którym głośno w ostatnich latach, jest tarczyca bajkalska będąca ekstraktem korzenia rośliny z gatunku Scutellaria baicalensis. Roślina ta jest bardzo rozpowszechniona w świecie. Jako surowiec wykazujący działanie lecznicze i kosmetyczne stosowana jest ona praktycznie od czasów starożytnych. Głównymi składnikami powodującymi aktywność biologiczną rośliny są flawonoidy: baikalina i baikaleina. Związki te są odpowiedzialne za inhibicję tyrozynazy, prowadzącą do przekształcenia melaniny w formę niepigmentacyjną, która powoduje wyraźne rozjaśnienie skóry oraz zmniejszenie plam pigmentacyjnych. Dzięki obecności flawonoidów tarczyca bajkalska wykazuje również działanie promieniochronne, antyoksydacyjne, przeciwbakteryjne.
Obok przedstawionych specyficznych układów, znajdujących zastosowanie tylko w produktach rozjaśniających, w tego typu kosmetykach często wykorzystuje się także surowce znane i powszechnie kojarzone z wyrobami pielęgnacyjnymi takie jak: witamina A i jej pochodne czy też witamina C.

Witamina A, znana również jako retinol, należy do najefektywniejszych substancji zapobiegających starzeniu się skóry. Przeciwdziała ona typowym skutkom fotostarzenia, głównie nadmiernej keratynizacji. Pobudza także metabolizm komórkowy oraz reguluje proces melanogenezy, zapobiegając tym samym miejscowym przebarwieniom skóry. Dzięki regularnemu stosowaniu preparatów z zawartością witaminy A następuje równomierne rozłożenie melaniny w skórze, która wyraźnie się rozjaśnia. Retinol. traci jednak swoje właściwości w kontakcie ze światłem. Dlatego też w preparatach kosmetycznych wskazane jest używanie tego surowca zamkniętego w mikrokapsułkach, które zabezpieczają go i zapewniają jego optymalną skuteczność i przyswajanie.
W praktyce farmaceutycznej znajdują zastosowanie także kwasy witaminy A – tretinoina i izotretinoina, które charakteryzują się silnym efektem keratolitycznym. Siła działania depigmentacyjnego tych układów jest zbliżona do hydrochinonu, ale można ich używać przez dłuższy okres. Prowadzone badania dowodzą, że systematyczne stosowanie tego typu układów może zmniejszyć o ponad 60 proc. nawet głęboką pigmentację. Aplikacji preparatów z kwasami witaminy A mogą jednak towarzyszyć pewne objawy uboczne, takie jak rumień, suchość skóry, jej złuszczanie.
Podobne działanie w preparatach rozjaśniających do retinolu i jego pochodnych wykazuje kwas L-askorbinowy, czyli witamina C. Spowalnia on syntezę melaniny, dzięki czemu zapewnia skórze efekt depigmentacyjny i rozjaśniający. Jego działanie jest szczególnie skuteczne właśnie w przypadku przebarwień powstałych w wyniku nadmiernej ekspozycji skóry na światło słoneczne.


Kuracja dla cierpliwych

Chętnie wykorzystywane w preparatach rozjaśniających są także α-hydroksykwasy (AHA), oraz ich ß-analogi (BHA), które wywierają znaczący wpływ na barwę naszej skóry. Poprzez zakwaszenie środowiska hamują one bowiem proces wytwarzania melaniny, do której syntezy której niezbędne jest środowisko zasadowe. Ponadto związki te, rozpulchniając zewnętrzną warstwę komórek naskórka oraz rozpuszczając biologiczne spoiwo łączące komórki jego zewnętrznej warstwy, pobudzają go do złuszczania. Dzięki tym właściwościom nie tylko rozjaśniają skórę, ale także ułatwiają działanie i penetrację innych składników, w tym także związków wybielających.
Podobnie do α- i ß-hydroksykwasów działają enzymy. W rozjaśnianiu przebarwień wykorzystuje się zarówno układy pochodzenia roślinnego (wyciąg z ananasa, ogórka, banana, papai), jak i enzymy zwierzęce (np. trzustkowe).
Już wytworzone melaniny można poddawać degradacji enzymami wyodrębnionymi z pewnych mikroorganizmów lub płynami hodowlanymi, w których układy te występują. Np. jeden ze szczepów Basidomyces doskonale odbarwia wydzielinę kałamarnic, której głównym składnikiem są właśnie melaniny. Czynnikiem aktywnym jest tu najprawdopodobniej system enzymatyczny: oksydaza-peroksydaza wytwarzający nadtlenek wodoru, który od dawna znany jest jako środek o silnych właściwościach wybielających.

Decydując się na kurację wybielającą, nawet w przypadku plam powierzchniowych, trzeba się uzbroić się w cierpliwość, gdyż jest ona na ogół długa. Pierwsze rezultaty mogą być widoczne dopiero po kilku tygodniach, a czasem kilku miesiącach stosowania odpowiednio dobranego preparatu.

Najlepsze efekty usuwania przebarwień uzyskuje się w przypadku terapii skojarzonej, polegającej na usunięciu już istniejących plam pigmentacyjnych, jak i hamowaniu zachodzących z udziałem tyrozynazy, wczesnych reakcji enzymatycznych, które prowadzą do produkcji melaniny. Stąd też nowoczesne preparaty wybielające coraz częściej zawierają tak dobrane składniki, aby mogły one zapewnić wielokierunkowe działanie:

• stopniowo zmniejszające produkcję melaniny, zapobiegające ciemnieniu skóry
• blokujące tyrozynazę – kontrolującą produkcję melaniny
• wspomagające wyrównywanie tonacji skóry przy zaburzeniach w pigmentacji
• ogólnie rozjaśniające.

Należy pamiętać, że produkty wybielające zawierające w składzie recepturalnym
hydrochinon, kwas kojowy czy też azelainowy, powinny być stosowane pod kontrolą lekarza dermatologa. Wyroby oparte na związkach roślinnych można natomiast aplikować na własną rękę, nawet przez dłuższy czas.

Jak już wspomnieliśmy, jedną z głównych przyczyn nierównomiernej pigmentacji skóry jest promieniowanie słoneczne. Pielęgnacja jej powinna być zatem oparta nie tylko na preparatach odbarwiających, ale także skutecznie chroniących naszą skórę przed działaniem promieni UV i to nie tylko latem. n


Zrodlo: http://www.doz.pl/czyteln..._skory_po_lecie


Substancje do unikania wedlug firmy Dermabest

Vitiligo and substances that should be avoided

Anyone suffering from Vitiligo (or any other skin depigmentation) should avoid any substance that could cause or worsen depigmentation including the following:

Benzoyl peroxide: Benzoyl peroxide is a topical acne product which exhibits antibacterial activity. This is how it works: it presents antimicrobial effects against Propionibacterium acnes, which is the predominant organism in sebaceous follicles and comedones. The main mechanism of action of benzoyl peroxide depends on the release of oxygen free-radicals, which are capable of oxidizing bacterial proteins. However, this same mechanism can also damage melanocytes in people with skin depigmentation.

Hydroquinone: this is a product that inhibits melanogenesis. It may achieve this by inhibiting one or more steps in the tyrosine-tyrosinase pathway of melanin synthesis. As a results it causes skin depigmentation. Arbutine is a glucoside of hydroquinone and is hydrolysed to hydroquinone. Both products cause skin depigmentation.

Hydrogen peroxide: commonly used to disinfect the skin and for the cleaning of wounds.

Trichloroacetic acid, Phenolic acid, Glicolic acid, Fruit acids and, in general, creams and lotions used for peelings.

Phenols in hair dyes.

Retinoic acid and its by-products used in certain topical preparations.

Shampoos and cosmetics used to clear skin complexion.

Substances used for bleaching.

Any other chemical substance capable of irritating or damaging the skin should be carefully avoided.

Wedlug dermabest substancje powodujace powstawanie bialych plam to:

Benzoyl peroxide: [nadtlenek benzoilu]
Hydroquinone [Hydrochinon] rozjasnia skore- to zle
Hydrogen peroxide [nadtlenek wodoru] stosowany w wodzie ultenionej
Trichloroacetic acid [Kwas trichlorooctowy] nadzera naskórek
Phenolic acid [Fenol]
Glicolic acid -hydroxyacetic acid [Kwas glikolowy]
Fruit acid [kwas owocowy]
Phenols [fenole]
Retinoic acid [kwas retinowy]

Zastosowanie
Najważniejsze zastosowania fenolu to produkcja żywic fenolowo-formaldehydowych (np. bakelitu), leków (np. kwasu acetylosalicylowego), detergentów, herbicydów, fungicydów i barwników. Sam fenol był używany w roztworze wodnym jako środek bakteriobójczy (zobacz też lizol). Wodny roztwór fenolu - karbol, używany był do dezynfekcji pomieszczeń. Nazwa karbol dawniej była niekiedy stosowana również na określenie samego fenolu.

Fenol w medycynie
Był jednym z najwcześniej stosowanych środków przeciwbakteryjnych. W stężeniu 0,2% działa bakteriostatycznie, 1,3% grzybobójczo, powyżej 2% bakteriobójczo. Na salach operacyjnych stosowano urządzenia rozpylające fenol (karbol) w postaci mgły w celach antyseptycznych[1].

Dzisiaj nie stosowany, ze względu na dużą toksyczność; jedynie w stomatologii - pomocniczo jako antyseptyk w leczeniu endodontycznym (kanałowym) miazgi zębowej. [/b]

[xmati6]

Był gdzieś temat o tym ale nie mogłem znaleźć:

Czy możemy jeść truskawki?
http://pl.wikipedia.org/w...ka#Zastosowanie - wydaje sie byc bardzo cenna dla Nas!

[cherrycat]

[piotr_the]

Czyli jak dostałem bielactwa to pewnie już miałem Hashimoto, które mi wykryto wiele lat później bo to właśnie tarczyca produkuje za mało tyrozyny!