Liniowo spolaryzowane światło odbite od skóry zawiera dwie składowe. Część odbita od powierzchni naskórka zmienia kierunek polaryzacji, natomiast promieniowanie, które wnika do głębszych warstw skóry, ulega wielokrotnemu rozproszeniu wstecz, przez co zostaje zdepolaryzowane. Pierwsza część zawiera informacje o strukturze powierzchni, podczas gdy część rozproszona niesie informacje związane z pigmentacją, rumieniem, naczyniami oraz innymi cechami warstwy podskórnej. Obserwując skórę w świetle spolaryzowanym, można dokonać separacji tych składowych, odpowiednio obracając analizator. Gdy płaszczyzny polaryzacji polaryzatora i analizatora są ustawione równolegle, obserwuje się obraz ze szczegółami powierzchni. Jeśli natomiast płaszczyzny będą w położeniu ortogonalnym, detale na powierzchni zanikną, a uwidocznione zostaną cechy podskórne. Fotografia w świetle spolaryzowanym może być wykorzystana do zaakcentowania specyficznych cech wielu patologii dermatologicznych, takich jak zmiany naczyniowe (naczyniaki, trądzik różowaty, teleangiektazje okołopaznokciowe), zmiany zapalne (łuszczyca, trądzik), zmiany pigmentacyjne (znamiona, piegi, plamy soczewicowate) oraz skóra uszkodzona promieniowaniem słonecznym [1, 2].
Zastosowanie fotografii w świetle spolaryzowanym w diagnostyce bielactwa
przedstawia poniższy zestaw zdjęć.